Δυστυχώς φαίνεται πως οι αντιπολιτευόμενες την κυβέρνηση δυνάμεις, στο σύνολο τους, επιχειρούν να κρύψουν την ένδεια ουσιαστικών προτάσεων για την έξοδο από την κρίση και την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας μέσα από το αίτημα για «κούρεμα του χρέους». Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά. Μέχρι πρόσφατα είχαν σηκώσει ως σημαία ευκαιρίας την αντίθεσή τους στο μνημόνιο, δηλαδή στη δανειοδότηση της χώρας από τους εταίρους της και το ΔΝΤ προκειμένου να αποσοβηθεί η άτακτη χρεοκοπία. Τώρα που η οικονομία σταθεροποιείται και δεν υπάρχει η ανάγκη για άλλα δημοσιονομικά μέτρα λιτότητας, φωνασκούν για το χρέος.
Το ύψος του χρέους δεν είναι η μόνη παράμετρος που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Η Ιαπωνία έχει μεγαλύτερο χρέος από την Ελλάδα ως ποσοστό του ΑΕΠ αλλά μπορεί και το χρηματοδοτεί με άνεση. Το πιο σημαντικό είναι η διάρθρωση του χρέους, η διάρκεια και το ύψος του επιτοκίου του. Στο σημείο αυτό τα πράγματα για το ελληνικό δημόσιο χρέος εμφανίζονται σαφώς καλύτερα. Ο μέσος χρόνος αποπληρωμής των δανείων μας είναι σχεδόν 20 χρόνια ενώ και το επιτόκιο δανεισμού είναι εξαιρετικά χαμηλό και πάντως πολύ χαμηλότερο από οτιδήποτε θα μπορούσε να πετύχει η Ελλάδα στις αγορές ακόμα και υπό τις καλύτερες συνθήκες. Γι’ αυτό και μετά το βουνό αποπληρωμής του 2014 και 2015, η εξυπηρέτηση του χρέους δεν προβλέπεται να απορροφά περισσότερο από 2,5% του ΑΕΠ κατ’ έτος, ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη.
Βεβαίως κάνεις δεν μπορεί να αρνηθεί τα οφέλη μιας δεύτερης αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους, με περαιτέρω μείωση του επιτοκίου ή ακόμα και κούρεμα του κεφαλαίου. Όμως, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, στην πολιτική υπάρχουν μερικά πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και μερικά που γίνονται αλλά δεν λέγονται. Αυτό ισχύει και για το κούρεμα. Όταν γίνει θα γίνει χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Κι αυτό για να μην προκαλέσει αντιδράσεις στην κοινή γνώμη των πιστωτών μας.
Το σημαντικότερο, ωστόσο, είναι ότι το συνεχές και μίζερο αναμάσημα περί χρέους είναι επικίνδυνο γιατί απομακρύνει την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών προς τη χώρα μας. Αυτή την έλλειψη εμπιστοσύνης την έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά. Τολμώ να πω ότι η ύφεση διπλασιάστηκε και έφτασε στο δυσθεώρητο 22,5% από τη στιγμή που δημιουργήθηκε ο κίνδυνος μιας εξόδου από το ευρώ και μιας άτακτης χρεοκοπίας. Η εγκατάλειψη του μνημονίου περνάει μέσα από την επάνοδο της Ελλάδας στις αγορές. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Και οι αγορές βασίζονται στην εμπιστοσύνη και την ψυχολογία. Η συζήτηση για το κούρεμα υπονομεύει αυτή την εμπιστοσύνη αφού εμφανίζει την Ελλάδα ως έναν αναξιόπιστο μπαταχτσή.
Επιπλέον, η εν λόγω συζήτηση είναι αποπροσανατολιστική αφού στρέφει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης από το μείζον στο δευτερεύον. Και το μείζον δεν μπορεί παρά να είναι το πως η χώρα θα προσελκύσει ξένες και εγχώριες επενδύσεις, προκειμένου να αναπτυχθεί. Εννοείται ότι το να εμφανίζεται η Ελλάδα διαρκώς ως αιτούμενη τη μη εκπλήρωση των υποχρεώσεών της, δεν βοηθά στην προσέλκυση επενδυτών.
Τα κόμματα, λοιπόν, της αντιπολίτευσης από τους ΑΝΕΛ και τον αξιαγάπητο κ. Πολύδωρα μέχρι τον Σύριζα και το ΚΚΕ καλά θα κάνουν να καταθέσουν συγκεκριμένες προτάσεις για την προσέλκυση επενδυτών παρά να φυγομαχούν κρυπτόμενοι πίσω από ανέξοδες κορώνες για το κούρεμα του χρέους.