Κάθεσαι στον καναπέ της μαμάς και του μπαμπά που ανησυχούν, πότε αφηρημένος, πότε εκνευρισμένος, μαθημένος ν’ αδιαφορείς δήθεν, αλλά μέσα σου να πληγώνεσαι ή να μισείς δήθεν, γιατί το μίσος προϋποθέτει και ενέργειες που το αποδεικνύουν και εσύ είσαι ακούνητος, χωρίς ελπίδα.
Αλήθεια είσαι χωρίς ελπίδα, ή μήπως όχι;
Σε παρακαλώ άκουσέ με, σήκω από τον καναπέ και πήγαινε μια βόλτα στο Γκάζι, ή στου Ψυρρή, ή στη θάλασσα και πάρε τις αποφάσεις σου. Ναι, αποφάσισε πως δεν ωφελεί να τα περιμένεις όλα από το κράτος γιατί γκρεμίζεται για να ξαναχτιστεί και δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Πως όσο και να σ’ αγαπάνε, ούτε από τους γονείς σου μόνο μπορείς να ζεις πλέον γιατί κι αυτοί αγκομαχούν και δεν έχουν.
Η ζωή είναι εδώ και τώρα, όμως, για σένα, εδώ μέσα στην κρίση, τώρα που, πολύ δύσκολα, αλλά αλλάζει κάτι. Βρες τους φίλους σου ξανά και το κέφι σου και την όρεξη να κάνεις πράγματα ακόμα και με πολύ πιο λίγα χρήματα από ό,τι είχες υπολογίσει.
Ξαναβγές στην κοινωνία και την αγορά και δοκίμασε γα λίγο ακόμα και δουλειές που δεν υπολόγιζες πως θα κάνεις. Πάλεψέ το και κάνε στροφή μεγάλη, αναθεώρησε, χειρωνακτική εργασία, ύπαιθρος, startupεπιχείρηση. Ίσως σπούδασες άλλα και δεν σου λέω να πετάξεις τα χρόνια των σπουδών σου στα σκουπίδια. Σου λέω ν’ αγωνιστείς με ό,τι έχεις, γιατί η ζωή περνάει. Να γνωρίσεις κόσμο, ν’ ανταλλάξεις ιδέες. Και η μία δουλειά με λίγα λεφτά θα φέρει την άλλη. Και η μία γνωριμία, ή ιδέα, την άλλη. Και δεν θα είναι εύκολα, το ξέρω, αλλά θα είναι καλύτερα γιατί θα μάχεσαι και ό,τι κάνεις θα είναι δικό σου.
Σίγουρα θα είναι καλύτερα από τώρα που κάθεσαι στον καναπέ και αρνείσαι τα πάντα και μισείς και μαραζώνεις και οι γονείς σου μαζί…
Γιατί είναι δύσκολη η ζωή αλλά και ωραία. Γιατί εγώ αγόρι μου, κορίτσι μου, που ζω τη μισή μου ζωή ως γιατρός, στα νοσοκομεία ξέρω πως άλλα παιδιά στην ηλικία σου που έχουν χάσει την υγεία τους θ’ αντάλλαζαν ό,τι έχουν με λίγες μέρες ακόμα από τη δική σου ζωή. Δε σου λέω ν’ αποδεχθείς τη μιζέρια, σε παρακαλώ ν’ αγωνιστείς για το όνειρο! Να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου. Να μη μείνει πόρτα που να μη χτυπήσεις, να μην υπάρξει ευκαιρία που θα χάσεις, να μην περάσει εκλογή που δε θα ψηφίσεις για να διαλέξεις εσύ αυτούς, τους όμοιούς σου, που μια μέρα σύντομα θα τα κάνουν καλύτερα.
Σου τ’ ορκίζομαι πως αν παλέψεις για να δημιουργήσεις και δεν κάθεσαι άβουλα στον καναπέ και δεν σκέφτεσαι τις εύκολες λύσεις, ή την καταστροφή, αργά ή γρήγορα θα τα καταφέρεις! Και θα είσαι περήφανος και εσύ και οι άνθρωποί σου. Και τότε θα μπορείς να ζήσεις, να ερωτευτείς, να ονειρευτείς, ακόμα και στα δύσκολα, ακόμα και με πιο λίγα, αλλά θα στέκεσαι όρθιος, περήφανος για τι εσύ θα τους έχεις αποδείξει πως παρόλο που κάνανε λάθος και πήγαν να σε καταδικάσουν, εσύ τα κατάφερες.
Μπορείς αν το πιστέψεις αγόρι μου, κορίτσι μου!
Μπορείς!