Ταυτόχρονα, για τα κράτη είναι στοιχειώδης η υποχρέωση να προστατεύουν, να προωθούν και να εξελίσσουν το επίπεδο της υγείας των πολιτών, διότι η υγεία αποτελεί παραγωγικό πόρο και παράγοντα σταθεροποίησης και ευημερίας. Σε περίοδο μάλιστα οικονομικής κρίσης και ύφεσης, όπως αυτή που βιώνει η χώρα μας, η υποχρέωση αυτή του κράτους αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία και συνιστά προϋπόθεση κοινωνικής συνοχής.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ οι Έλληνες επικαλούνται την κρατική βοήθεια για την κάλυψη κάθε ανάγκης για περίθαλψη. «Αυτονόητη» λοιπόν η κάλυψη των αυξημένων αναγκών των ασφαλισμένων, αλλά μειωμένες και διαρκώς μειούμενες οι δυνατότητες των φορέων. Δυστυχώς δεν υπάρχουν και δεν επαρκούν οι οικονομικοί πόροι, επειδή οι ασφαλιστικοί οργανισμοί, ακόμα και αν απαλλάσσονταν από τα ελλείμματα του παρελθόντος, θα ήταν αδύνατο να ισοσκελίσουν τώρα τους τρέχοντες προϋπολογισμούς τους. Για να το πετύχουν χρειάζονται εντατική, συστηματική και μακρόχρονη προσπάθεια.
Ο ΕΟΠΥΥ ήταν θεωρητικά μια λύση. Ένας Ενιαίος Εθνικός Οργανισμός Υγείας στην υπηρεσία των πολιτών. Από την άλλη, όμως, γιατί όχι και ένας Εθνικός Οργανισμός Συντάξεων; Στην πράξη τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Ένας από τους βασικότερους λόγους δημιουργίας του ΕΟΠΥΥ, η εξοικονόμηση πόρων, μετατράπηκε σε απόκρυψη ελλειμμάτων. Μια ματιά στον προϋπολογισμό του αρκεί.