Η μητέρα μου...
Αν έπρεπε σήμερα να αποδώσω στη μητέρα μου το μεγαλύτερο-και πιο ευεργετικό για όλους μας-προσόν της είναι η απόλυτη διακριτικότητα της. Μια γυναίκα, που οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο την λάτρεψαν, που ο περίγυρός της την έχει ως πρότυπο, κι εκείνη διάλεξε ως κύριο ρόλο της να είναι μητέρα . Κάποτε και εις βάρος της σταδιοδρομίας της. Ερχόταν μαζί μου, από 7 χρονών, σε όλες τις φάσεις της αθλητικής μου ανέλιξης: Από τα τμήματα υποδομής του Πανιωνίου ως τις Εθνικές Ομάδες.
Ετρεχε την αδελφή μου, την Κατερίνα, από το μπαλέτο στη μουσική και τους δυο μας στα αγγλικά, στα γαλλικά, και μένα στο κολύμπι, στο στίβο, στο μπάσκετ. Είχε το βλέμμα της επάνω μου ακόμη και στις αλάνες της γειτονιάς, που παίζαμε ποδόσφαιρο.
Στο σπίτι μας, δεν μπήκε ποτέ άλλος να μας φροντίσει. Δεν μεγαλώσαμε με προσωπικό. Εκείνη πήγαινε και ψώνιζε, μαγείρευε, μας ετοίμαζε για το σχολείο, μας , μας φρόντιζε για τα μαθήματα. Και την βάζαμε πάντα ως μέσον για να πεί τα δυσκολα στον πατέρα μας, πάντα με το χαμόγελο. Χωρίς να υψωθεί ποτέ φωνή στο σπίτι μας.
Αυτό που μου έλεγαν πάντα και οι δυό τους, αλλά προπάντων εκείνη ήταν να αθλούμαι όσο θέλω, να ασκούμαι όσο μπορώ αλλά το πρώτιστο να είμαι άριστος μαθητής. Οτι η μόρφωση και το διάβασμα είναι αξίες που δεν θα τις παραβλέψω ποτέ για τον αθλητισμό.
Τώρα γιατί προτίμησα την Ιατρική και όχι κάτι θεωρητικό όπως η επιστήμη της μητέρας μου ή τα μαθηματικά του πατέρα μου; Δεν θα το πιστέψετε: Διαβαζα φανατικά ένα κόμικς – το κάπτεν Μαρκ- που είχε ως πρωταγωνιστή έναν τερματοφύλακα γιατρό. Εκείνη μου έλεγε να σπουδάσεις ότι θα σε κάνει ευτυχισμένο. Νομίζω ότι η ιατρική με κάνει ευτυχισμένο.
Εδώ θέλω να πώ και δημόσια το ευχαριστώ μου στον γιατρό Γ.Κατσιφαράκη, που μου στέκεται από παιδί ως σημερα, ως φίλος και δάσκαλος. Η μητέρα μου μας έμαθε ότι η ευγνωμοσύνη είναι ένα πλούσιο συναίσθημα, που γεμίζει πρώτα εμάς που τη αισθανόμαστε και μετά εκείνον στον οποίο την εκφράζουμε.
Μάθαμε, η αδελφή μου κι εγώ, να αγαπάμε τους άλλους , να τους νοιάζομαστε, να κάνουμε ό,τι μπορούμε, βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο εκείνη φερόταν στον κόσμο. Μια καλή κουβέντα από το στόμα της για όλους, τον σεβασμό της για τους άλλους, για την διαφορειτκή γνώμη τους, για την άλλη στάση τους προς τη ζωή.
Σήμερα μας καμαρώνουν , αγωνιώντας και οι δυο για το μέλλον της Ελλάδας, που μας έμαθαν ότι είναι μέγα καλό και πρὠτο. Βλέπουν τη ζωή μέσα από τα μάτια των παιδιών τους. Μου γκρινιάζουν που ποτέ δεν τους λέω να με δούν στην τηλεόραση ή να με ακούσουν στο ραδιόφωνο. Εχει και το καλό του: Αναγκάστηκαν να γίνουν γκαζετάκηδες και να τα κατεβἀζουν όλα από το ίντερνετ.
Αυτό τους το νοιάξιμο , συνοδευόμενο από τόση αγάπη, μας στήριξε , μας ενίσχυσε, μας βοήθησε να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις μας για τη ζωή μας.
Εφυγα από το σπίτι....αλλά ουσιαστικά δεν ένιωσα ότι φεύγω. Είμαστε οικογένεια.